Penas Blancas
Door: Kim en Andres
Blijf op de hoogte en volg Kim
02 September 2010 | Colombia, Armenia
Vandaag was het dan eindelijk zover. Wandelen op de Penas Blancas. Hierover had ik al veel verhalen gehoord van Andres en was dus een must see of beter gezegd een must do op mijn een na laatste dag in Colombia. Verschillende mensen hadden er door eerdere ervaringen hun buik van vol en zijn niet met ons meegegegaan, (jaren geleden waren ze bij dezelfde wandeling de weg kwijt geraakt en hebben zonder eten en drinken tot in de late uurtjes moeten lopen, waarna Cristina ook nog haar enkel brak) hmm dat beloofde wat..
Deze keer zijn we echt eens vroeg opgestaan om de bus te pakken naar Calarca. Vanuit daar zouden we met Carlos de vader van Melissa en Valentina (zijn nichtjes) en nog 10 anderen familieleden vertrekken naar Penas Blancas een hele hoge berg die je vanuit Calarca al ziet liggen. Na een heerlijk ontbijtje konden we beginnen aan de tocht in de willyz die ons naar boven bracht en wij weer naar beneden zouden lopen. Wederom een prachtige rit waar we veel gezien en geleerd hebben. Carlos doet dit soort wandelingen al jaren bijna elke zondag en weet over veel planten en bomen wel iets te vertellen. Ze hebben zelf wandelende bomen hier! Deze bomen verplaatsen zich in hun leven zo'n 40 meter. Als de grond niet meer voedzaam genoeg is dan sterven de wortels aan die kant af en ontstaan er aan de andere kant en zo lopen ze door de de jaren heen een eindje. We hebben mierzoete bramen gegeten, sinaasappel en granaatappelbomen gezien. De weg was behoorlijk steil en we hebben ons dan ook verschillende keren afgevraagd of de willyz het wel zou halen. Op een gegeven moment werd het inderdaad te zwaar en moesten er een paar mensen uitstappen. Ik wilde toch wat foto's maken en dat kleine stukje naar boven lopen kon ook geen kwaad voor de conditie dachten we. Pfff dat kleine stukje werd 20 minuten flink doorlopen naar de top, dat beloofde wat voor de rest van de tocht die nog moest beginnen en we waren nu al buiten adem. Na even een paar minuutjes genoten te hebben van het uitzicht op de metershoge wax palmbomen en de groene bergen konden we dan beginnen. Gelukkig was de rest alleen maar bergafwaarts en dat kan ik je vertellen was een hele opluchting.
We sloegen een dichtbegroeid pad in en het leek alsof we in de jungle waren. Bergaf .. dat was het zeker, ik heb geen idee hoelang we erover gedaan hebben maar het eerste stuk hebben we elkaar alleen maar uitgelachen. Het was nogal glad en de ene na de andere verloor zijn evenwicht en ging onderuit. Sommige stukken waren zo glibberig dat het beter was om door je knieen te gaan, voeten stevig tegen elkaar te houden en je zo naar beneden te laten glijden. De enige houvast waren en wat keien en wortels van bomen, en soms wat takken als ze stevig genoeg waren en geen gemene stekels hadden. Dit zie je niet altijd van te voren en zo kwam het dat ik een boom heel stevig wilde vastpakken en de stekels in mijn hand voelde prikken. Auw! Nog enig klim en klauterwerk later hadden we het eerste rustpunt bereikt. Carlos drukte ons op het hart dat we niet te dicht bij rand mochten komen we waren namelijk op ongeveer 2500 meter hoogte maar dit kon je niet zien door de mist. Nadat we wat koekjes en chips en ander "krachtvoer" hadden verslonden konden we kiezen .. het wandelpad dat zou er ongeveer uitzien zoals we net hadden gedaan of het moeilijke pad . Carlos keek al eens bedenkelijk om zich heen, we waren allemaal beneden gekomen maar hoe.. dus hij wilde liever voor het wandelpad gaan, maar anderen (ik zal geen namen noemen :)) wilden perse het moeilijke pad. Wow en dat hebben we gekregen, het leek op bepaalde stukken wel loodrecht naar beneden te gaan. Bij het volgende uitkijkpunt was de mist voor een groot deel weggetrokken en nu zagen we voor het eerst hoe ongelofelijk hoog we waren. Hierna werden we gewaarschuwd voor "valse grond" dat wil zeggen dat we op een stuk liepen dat overhing, de planten stonden er wel maar je zou er je voet niet kunnen neerzetten omdat daar geen grond meer was.. Tja dus zo dicht mogelijk tegen de berg aanlopen dan maar. Het pad werd daarna gelukkig wel weer wat beter.. maar toen iemand riep `'hier wordt het nog erger`' was ik er niet meer zo gerust op! Het pad liep bijna loodrecht naar beneden er waren weinig 'handgrepen' maar gelukkig kwamen we zonder al te veel moeilijkheden toch weer een stukje verder. Het werd een echte survival tocht compleet met lianen en rondvliegende stenen, dus het "tarzangevoel" was er zeker. Na een lange vermoeidende wandeling van een paar uurtjes, dat je op zo'n punt komt dat je benen blijven trillen zagen we dan eindelijk de finca waar we gingen lunchen. Hierna zouden we nog een klein uurtje moeten lopen voor we helemaal beneden waren. Maar eerst even eten en daarvoor nog even proberen onze handen schoon te krijgen. Heerlijk gegeten en uitgerust. Na de lunch kregen we namelijk een matje dat we bij het viewpoint neer konden leggen en hebben we een siesta gehouden. Iedereen is gelijk in slaap gevallen en toen we wakker werden was de zon al langzaam onder aan het gaan en dat zorgde natuurlijk voor een prachtig uitzicht! Na het afscheid van de mensen van de finca hadden we nog een paar kilometer voor de boeg. En die waren misschien wel het lastigste van alles. Het was namelijk een stuk vlakker dan de rest van de tocht en omdat onze benen zo gewend waren om heel veel kracht te zetten begonnen ze steeds heel erg te trillen en was het lastig om naar beneden te lopen. Onderweg kwamen we weer heel veel vuurvliegjes tegen en we hebben er zelfs 1 gevangen! Ook wist Carlos nog wel iets grappigs en of ik dat wilde uitproberen.. ik was er niet zo zeker van of ik dat wel zou willen maar voordat ik erover kon denken had hij een tak in mijn sok gestopt en zei me gewoon door te lopen. Ik geloof dat ik heb gegild.. opeens voelde ik overal gekriebel op mijn been en ik wilde het eraf halen toen hij zij dat het echt geen kwaad kon en ik moest doorlopen. Het leek wel of er allemaal beestjes over mijn benen liepen, na nog meer gegil van mij en gelach van de rest waren Andres, Alex en Fred ook aan de beurt. Het takje blijkt te kunnen lopen! Nee geen wandelende tak, ja wel een wandelende tak maar niet het beestje wandelende tak. volg je het nog haha, het is een takje (van een boom) en kruipt omhoog als je loopt! Dus na een tijdje konden het takje bovenuit onze broek halen. En als ik het zelf niet had gezien zou ik het ook niet geloven. Ik vraag me dan af hoe iemand daar ooit achter is gekomen.. Loco! Inmiddels waren we aangekomen in een dorpje waar we opgehaald werden om terug te rijden naar Calarca. Onderweg naar huis kwamen we nog iets leuks tegen. Een "verhuis" willyz dat wil zeggen een willyz met alle mogelijke meubels die je je kunt bedenken hoog opgestapeld een schilderij met de afbeelding van jezus christus erboven op gebonden. Zelfs de kippen hadden nog een plekje weten te bemachtigen en zaten in hokjes aan de bumper vastgemaakt. Dit was zo maf om te zien :). Toen we de auto later nog eens tegenkwamen zat er een meneer voorop de motorkap, waarschijnlijk omdat ie anders zou omkiepen. De foto volgt nog! Hahahaha. Gekke Colombianen!
Besitos! Kim en Andres
Deze keer zijn we echt eens vroeg opgestaan om de bus te pakken naar Calarca. Vanuit daar zouden we met Carlos de vader van Melissa en Valentina (zijn nichtjes) en nog 10 anderen familieleden vertrekken naar Penas Blancas een hele hoge berg die je vanuit Calarca al ziet liggen. Na een heerlijk ontbijtje konden we beginnen aan de tocht in de willyz die ons naar boven bracht en wij weer naar beneden zouden lopen. Wederom een prachtige rit waar we veel gezien en geleerd hebben. Carlos doet dit soort wandelingen al jaren bijna elke zondag en weet over veel planten en bomen wel iets te vertellen. Ze hebben zelf wandelende bomen hier! Deze bomen verplaatsen zich in hun leven zo'n 40 meter. Als de grond niet meer voedzaam genoeg is dan sterven de wortels aan die kant af en ontstaan er aan de andere kant en zo lopen ze door de de jaren heen een eindje. We hebben mierzoete bramen gegeten, sinaasappel en granaatappelbomen gezien. De weg was behoorlijk steil en we hebben ons dan ook verschillende keren afgevraagd of de willyz het wel zou halen. Op een gegeven moment werd het inderdaad te zwaar en moesten er een paar mensen uitstappen. Ik wilde toch wat foto's maken en dat kleine stukje naar boven lopen kon ook geen kwaad voor de conditie dachten we. Pfff dat kleine stukje werd 20 minuten flink doorlopen naar de top, dat beloofde wat voor de rest van de tocht die nog moest beginnen en we waren nu al buiten adem. Na even een paar minuutjes genoten te hebben van het uitzicht op de metershoge wax palmbomen en de groene bergen konden we dan beginnen. Gelukkig was de rest alleen maar bergafwaarts en dat kan ik je vertellen was een hele opluchting.
We sloegen een dichtbegroeid pad in en het leek alsof we in de jungle waren. Bergaf .. dat was het zeker, ik heb geen idee hoelang we erover gedaan hebben maar het eerste stuk hebben we elkaar alleen maar uitgelachen. Het was nogal glad en de ene na de andere verloor zijn evenwicht en ging onderuit. Sommige stukken waren zo glibberig dat het beter was om door je knieen te gaan, voeten stevig tegen elkaar te houden en je zo naar beneden te laten glijden. De enige houvast waren en wat keien en wortels van bomen, en soms wat takken als ze stevig genoeg waren en geen gemene stekels hadden. Dit zie je niet altijd van te voren en zo kwam het dat ik een boom heel stevig wilde vastpakken en de stekels in mijn hand voelde prikken. Auw! Nog enig klim en klauterwerk later hadden we het eerste rustpunt bereikt. Carlos drukte ons op het hart dat we niet te dicht bij rand mochten komen we waren namelijk op ongeveer 2500 meter hoogte maar dit kon je niet zien door de mist. Nadat we wat koekjes en chips en ander "krachtvoer" hadden verslonden konden we kiezen .. het wandelpad dat zou er ongeveer uitzien zoals we net hadden gedaan of het moeilijke pad . Carlos keek al eens bedenkelijk om zich heen, we waren allemaal beneden gekomen maar hoe.. dus hij wilde liever voor het wandelpad gaan, maar anderen (ik zal geen namen noemen :)) wilden perse het moeilijke pad. Wow en dat hebben we gekregen, het leek op bepaalde stukken wel loodrecht naar beneden te gaan. Bij het volgende uitkijkpunt was de mist voor een groot deel weggetrokken en nu zagen we voor het eerst hoe ongelofelijk hoog we waren. Hierna werden we gewaarschuwd voor "valse grond" dat wil zeggen dat we op een stuk liepen dat overhing, de planten stonden er wel maar je zou er je voet niet kunnen neerzetten omdat daar geen grond meer was.. Tja dus zo dicht mogelijk tegen de berg aanlopen dan maar. Het pad werd daarna gelukkig wel weer wat beter.. maar toen iemand riep `'hier wordt het nog erger`' was ik er niet meer zo gerust op! Het pad liep bijna loodrecht naar beneden er waren weinig 'handgrepen' maar gelukkig kwamen we zonder al te veel moeilijkheden toch weer een stukje verder. Het werd een echte survival tocht compleet met lianen en rondvliegende stenen, dus het "tarzangevoel" was er zeker. Na een lange vermoeidende wandeling van een paar uurtjes, dat je op zo'n punt komt dat je benen blijven trillen zagen we dan eindelijk de finca waar we gingen lunchen. Hierna zouden we nog een klein uurtje moeten lopen voor we helemaal beneden waren. Maar eerst even eten en daarvoor nog even proberen onze handen schoon te krijgen. Heerlijk gegeten en uitgerust. Na de lunch kregen we namelijk een matje dat we bij het viewpoint neer konden leggen en hebben we een siesta gehouden. Iedereen is gelijk in slaap gevallen en toen we wakker werden was de zon al langzaam onder aan het gaan en dat zorgde natuurlijk voor een prachtig uitzicht! Na het afscheid van de mensen van de finca hadden we nog een paar kilometer voor de boeg. En die waren misschien wel het lastigste van alles. Het was namelijk een stuk vlakker dan de rest van de tocht en omdat onze benen zo gewend waren om heel veel kracht te zetten begonnen ze steeds heel erg te trillen en was het lastig om naar beneden te lopen. Onderweg kwamen we weer heel veel vuurvliegjes tegen en we hebben er zelfs 1 gevangen! Ook wist Carlos nog wel iets grappigs en of ik dat wilde uitproberen.. ik was er niet zo zeker van of ik dat wel zou willen maar voordat ik erover kon denken had hij een tak in mijn sok gestopt en zei me gewoon door te lopen. Ik geloof dat ik heb gegild.. opeens voelde ik overal gekriebel op mijn been en ik wilde het eraf halen toen hij zij dat het echt geen kwaad kon en ik moest doorlopen. Het leek wel of er allemaal beestjes over mijn benen liepen, na nog meer gegil van mij en gelach van de rest waren Andres, Alex en Fred ook aan de beurt. Het takje blijkt te kunnen lopen! Nee geen wandelende tak, ja wel een wandelende tak maar niet het beestje wandelende tak. volg je het nog haha, het is een takje (van een boom) en kruipt omhoog als je loopt! Dus na een tijdje konden het takje bovenuit onze broek halen. En als ik het zelf niet had gezien zou ik het ook niet geloven. Ik vraag me dan af hoe iemand daar ooit achter is gekomen.. Loco! Inmiddels waren we aangekomen in een dorpje waar we opgehaald werden om terug te rijden naar Calarca. Onderweg naar huis kwamen we nog iets leuks tegen. Een "verhuis" willyz dat wil zeggen een willyz met alle mogelijke meubels die je je kunt bedenken hoog opgestapeld een schilderij met de afbeelding van jezus christus erboven op gebonden. Zelfs de kippen hadden nog een plekje weten te bemachtigen en zaten in hokjes aan de bumper vastgemaakt. Dit was zo maf om te zien :). Toen we de auto later nog eens tegenkwamen zat er een meneer voorop de motorkap, waarschijnlijk omdat ie anders zou omkiepen. De foto volgt nog! Hahahaha. Gekke Colombianen!
Besitos! Kim en Andres
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
